من مانده ام حماقت تا چه اندازه و احمق بودن تا چقدر؟!!!! وقتی که میگفت اسباب و اثاثیه ام را ریخته اند وسط خیابان ، بدون ذره ای احساس ناراحتی از کنارش بی اعتنا گذشتم !!!! وقتی دیدم دنبالم راه افتاده تا کمکش کنم با ناراحتی گفتم : حاج خانم اصلا با من صحبت نکن . اون روزی را که اصرار میکردم که برو توی این خانه ای که برایت پیدا کردیم زندگی کن . سندش را هم به نام خودت میزنیم را به یاد داری . همان زمان بهت گفتم اگر نری هر چی سرت بیاد نیای اینجا ننه من غریبم بازی در بیاری !!! همین الان برو قیمت همان خانه را بپرس . اگر کمتر از حداقل 300 میلیون تومان بهت گفتن هرچی خواستی بگو . وقتی خودت شعور معیشتی نداری و حرف هیچکسی را هم قبول نداری باید منتظر همچین وضعیتی هم باشی .
وقتی یادم میاد که چقدر خواهش کردم که بابا بیا برو تو این خانه زندگی کن حداقل اینه که یه خانه مفت و مجانی بدست آوردی ... هرچی خواهش تمنا کردم اثر نکرد که نکرد!!! وقتی خانه را میخواستند به کس دیگری بدهند آنقدر بهش زنگ زدم که نگو و بخاطر اینکه بهش زنگ نزنم یا جواب نمیداد و یا گوشی را خاموش میکرد!!!
بدتر از همه وقتی چشمم به دخترش افتاد که دیگر هیچ ، از زور ناراحتی و عصبانیت نگاهم را به سرعت چرخاندم حتی اجازه سلام کردن را هم بهش ندادم . خودش کاملا متوجه شد . دیگر جرئت نکرد که حتی بیاد از جلو اتاقم رد بشه !!! اصلا اعصاب این را که بخواهم ماجرای ازدواجش را بنویسم را ندارم و اینکه شما هم نخوانید بهتر است !!!!خدا میداند چقدر خواهش کردم که درست را ادامه بده کل هزینه های دانشگاهت با ما !!!! رفت که خیر سرش برایم خبر بیاورد که تصمیمش چیست .
وقتی ماجرای صحبت کردن با دخترش را نوشتم و البته به لطف بلاگفا کل نوشته های سال 93 ام حذف شده خیلی از دوستان و خواننده ها کامنت دادند که چقدر بد با دخترش صحبت کردی . ای کاش همان مطلب بود که اشاره ای به آن میکردم و الان سرونوشتی مزخرفی راکه برای خودش رقم زده را می نوشتم تا ببینم باز هم همان اظهار نظر را میکنند یا خیر !!
